Geen schuld, wel straf

…..“ Dat is wat Foucault ook op het oog heeft: wie en wat wordt naar de marge verdrongen? En wat zegt de marge ons over als ‘normaal’ en ‘aanvaard’ beschouwde speelveld? De Italiaanse filosoof Giorgio Agamben heeft hier een beklijvende actuele versie van neergeschreven, bijvoorbeeld in zijn boek Naaktheden, waar hij het ook over fotografie heeft.

Hoor dit citaat: ‘Slechts hij kan zich contemporain noemen die zich niet laat verblinden door de lichten van de eeuw en erin slaagt in hen een glimp op te vangen van de schaduw, van hun intieme duisternis’. En verder: ‘Contemporain is hij die het duister van zijn tijd waarneemt als iets dat hem aangaat en niet ophoudt hem aan te spreken, iets dat, meer dan welk licht ook, zich direct en uitsluitend tot hem richt. Contemporain is hij die vol in het gezicht geraakt wordt door de bundel van duisternis die zijn tijd uitstraalt’……

 ….” Nollet wijst ons op een blinde vlek. Als fotograaf haalt hij geïnterneerden even uit hun duisternis. Of om woorden te lenen die onlangs nog in de media zijn gebruikt: uit de vergeetput van justitie. Lieven heeft iets met zwart, uiteraard – en een beetje clichématig van mij – dé kleur van de duisternis. Zijn zwart dient om een anders onverteld geworden verhaal een nieuwe verhaallijn te geven. Hij fotografeert niet zomaar. Elke foto is het resultaat van een gesprek. Elke geïnterneerde kan haar of zijn zwart anders inkleuren. Zwart spreekt in vele talen. Lieven Nollet geeft zijn gesprekspartners een persoonlijkheid terug. Wat hen afgenomen was voor ze in de vergeetput dienden af te dalen. Hij maakt hen met zijn beelden tot persoon. Hij verleent hen een identiteit.

( Marc Van den Bossche, professor filosofie aan de VUB, Brussel ).

Expo: Museum Dr.Guislain, Gent – 2010